No nie udało się, no

chciałem być stolarzem a jestem cukiernikiem

Chciałem być policjantem w przedszkolu, a jestem w zawdzie jako hydraulik i nie mam kompletnie pojęcia co będę w życiu robił

Mam 18 lat i jak miałam tak z 10 lat, to miałam nadzieję, że w tym wieku będę uczennicą zajebistego liceum z perspektywami na dobre studia i niedoprecyzowanym, ale elastycznym pomysłem na życie. Chciałam też ogarniac te wszystkie "trudne" rzeczy z matematyki i fizyki i to w taki sposób żeby mi to sprawiało przyjemnosc + chciałam się czuć dobrze sama ze sobą w sprawach związanych z wyglądem i związkami czy też ich brakiem(jak byłam w podstawówce miałam problem z tym jak wyglądam, a te związki to sobie tak na zapas chyba wymyśliłam xd). Później, w gimnazjum podskórnie czułam też, że nie chce być taką smutna zołzą jaką wtedy bylam (u know, bunt okresu dojrzewania przeszłam dość łagodnie, ale i tak nienawidziłam wszystkiego co jest różowe i się uśmiecha jednoczenie). Wszystko z tej listy się sprawdziło i moje życie jest na ten moment zajebiste, przeliczyłam się tylko z ilością wolnego czasu, ale to drobiazg. I zanim ktoś się zacznie rzucać, że prawdziwe życie zacznie się po szkole, a teraz to mam się nie wypowiadać, to pragnę przypomnieć, że dużo osób w moim wieku boi się życia, ma fazę siedzenia w piwnicy i płakania bo wpadł/a w friendzone czy tam inne fazy typu "raz się żyje yolo" (oczywiście w tym złym znaczeniu, nie mam nic do takiego podejścia póki nie wynika ono z głupoty, a że świadomości, że to ten sposób bycia sprawia najwięcej radości i odpowiadą dla jednostki ilość zysków i strat). Jako dziecko chciałam ogarniać siebie (nie życie, życia nie da się ogarnąć) powoli, małymi kroczkami szukać tego co mnie uszczęśliwia, moc patrzeć w przyszłość bez konkretnego, wiele lat wcześniej ustalonego planu, by nie bać się co zrobić jeśli on nie wyjdzie, ale też nie iść w świat po omacku. Nie mogę się postarzeć, by pochwalić się lepszymi osiągnięciami, ani sprawić, że moja wypowiedź zabrzmi inaczej, niż pieprzenie 18sto latki którą jeszcze życie nie kopnęło w szczepionkę (chociaż kopnęło, ale to nie istotne), ale żyje trochę dłużej od przeciętnego psa i jeszcze nie zje**łam. Mogę mieć tylko nadzieję, że do mojej przyszłości będę mieć podobna taktykę i mimo problemów które mam i będę miała na 100%, nie popsuje czegoś tak swietnego jak moje życie. Podsumowując: kim chciałam być za dziecka? Tym kim jestem teraz.
I nie to nie była mowa motywacyjna, chciałam się tylko pochwalić, bo jestem zajebiscie dumna z tego, że udało mi się coś zrobić aż tak dobrze za pierwszym razem. Jak będzie tak dalej to sama z sobą zbiję piątkę.

Chciałem być rudą, a jestem złotem.

Chciałam być zoologiem, a jestem zoofiliem

Chciałam być kluską, jestem głupim pierogiem ruskim

Chciałem być pięknym rumakiem a jestem osłem

Chciałem zostać alkoholikiem a dwóch lat nic nie piłem. Co ja robię ze swoim życiem?