Mój ulubiony boss z Wiedźmina

Krocząc coraz głębiej, w stronę epicentrum wydarzeń napotkał coraz więcej znaków obecności stwora. Podążając krwawym szlakiem spostrzegł coraz więcej ciał. Niektóre były zalewie fragmentami silnie zbudowanych mężczyzn. W okolicy leżały rozrzucone miecze, buzdygany, pawęże oraz kusze. Część ciał miała na sobie kirysy i elementy zbroi kolczej – musiało to świadczyć o doświadczeniu i umiejętnościach zbrojnych. Nie każdy mógł sobie pozwolić na luksus pełnowartościowego rynsztunku. Jedynie wojacy walczący regularnie i wychodzący ze starć zwycięsko z czasem mogli uzbierać wystarczające środki na tego typu sprzęt. Wiedźmin miał już pewność, że zażądał za małego wynagrodzenia. Jednak nie miał wyboru – słowo się rzekło.

Podążając w głąb bagien poprzez ślady i truchła poprzedników zbliżał się do legowiska potwora. Z każdym krokiem narastał smród cebuli i zgnilizny. Wiedźmin wiedział już, że jest blisko i należy się odpowiednio przygotować. Otworzył trzy flakoniki ze wcześniej sporządzonymi miksturami i szybkim łykiem opróżniał zawartość każdej buteleczki.
Jego skóra zaczęła szarzeć, żyły i mięśnie uwidoczniły się, a oczy wypełniły się czarnym zabarwieniem. Trzeci z eliksirów całkowicie tłumił zdolność słuchu, jednak po kilkakroć zwiększał siłę, wytrzymałość i szybkość. Krótkotrwała utrata słuchu okazała się w przyszłości wysoką ceną. Po zakończeniu bolesnej i paskudnej transformacji był gotów na spotkanie z oprawcą.

Za krzaków, porastających jaskrawe poszycie polany wyłonił się zielony stwór. Wysoki na jeden sążeń, ważył co najmniej 2 centnary. Z impetem ruszył na zabójcę potworów. Wiedźmin z nadludzką prędkością uniknął zamaszystego uderzenia i ciął precyzyjnie sinistrem od lewej, przecinając kawałek barku . Potwór ryknął i szykował się do kolejnego wymachu, jednak wiedźmin był szybszy. Obszedł stwora od prawej, ciął dexterem od prawej w przeciwległy bark i ucho, następnie zmienił ułożenie miecza na fintę i pchnął z całą siłą w szyje. Potwór momentalnie padł na ziemie, która zatrzęsła się z podobnym hukiem, jaki następuje po szarży konnych. Ze strony lasu wyłoniły się kolejne stwory, jednak mniejsze od poprzednika. Wiedźmin nie zwracając uwagi na przewagę liczebną przeciwników ruszył do przodu, z mieczem trzymanym za głową. Unik, zwód, finta, pchnięcie w szyję, piruet z lewej zakończony sinistrem – wszystkie ruchy były wykonywane naturalnie, instynktownie i bezbłędnie. Po wielokrotnej powtórce wariacji uprzednio wymienionych ruchów trzeci także w końcu poległ. Wiedźmin wiedział, że na pewno jest ich więcej, jednak szedł dalej, w gęstwinę porastających dębów i sosen.

Kolejny napotkany stwór z pewnością wyglądał na samicę. Znacznie przewyższała poprzedników zarówno wagą jak i wzrostem. W ręku trzymała obrobiony, pokaźnej wielkości konar drzewa. Stwór zareagował szybko odwracając głowę w kierunku przybysza.
Potworzyca z rykiem ruszyła na wiedźmina, wykonując potężny zamach trzymanym przedmiotem. Wiedźmin wykonał odskok i unik. Nie uniknął. Pokaźniej budowy stwór poruszał się nadzwyczaj z gracją i prędkością dorównywał rozsierdzonemu rosomakowi. Pomimo działania eliksirów i osłaniających ciało elementów zbroi wiedźminowi coś chrupnęło w lewym barku. Z impetem padł na ziemie z której momentalnie się odturlał, przewidując gdzie padnie kolejny cios. Tym razem miał szczęście, bo stwór chybił. Wiedźmin odsunął się, splótł ręce w wymagającą kombinację ruchów i wykonał znak aard. Migotliwa wiązka energii uderzyła w potwora, wytrącając go z równowagi do tego stopnia, że musiał uklęknąć. To wystarczyło – wiedźmin przekoziołkował w stronę olbrzyma, wykonując przy tym szeroki cios w podbrzusze. Posoka trysnęła niczym z górskiego źródła, wyrzucając długą plątaninę trzewi. Stwór zawył, uniósł trzymany kawałek drewna i rzucił nim w przeciwnika. Trafił – pomimo potężnej budowy ruch był szybki, pewny i wyuczony dokładnie tak, jakby był wykonywany regularnie podczas małżeńskich kłótni. Wiedźmin odleciał na 4 sążnie, orając po drodze ziemię i wyrywając korzonki z okolicznej ziemi. Miał na pewno połamane kilka żeber, jednak pod wpływem eliksirów nie odczuwał tego. Bez wahania złożył ręce w znak ignii. Wiązka palącego ognia dotarła do wroga – gazy wydobywające się z wystających poza ciałem jelit zadziałały jak rozpałka, potwór zapłonął niczym pochodnia w spazmatycznym krzyku. Próbował ponownie ruszyć na wiedźmina, jednak tym razem bez gracji i szybkości, posiadanej na początku starcia. Potężny wymach miecza ściął głowę potwora, która upadła niewiele dalej od ciała

.
- Pora na tatusia – odparł krocząc w stronę wielkiego konara ściętego drzewa, przerobionego na obiekt mieszkalny. Sam domek posiadał kilka okien, drzwi oraz kamienne schody prowadzące na wzniesienie wokół domu. Na szczycie wzniesienia stał pokaźny drewniany totem, z czaszką przypominającą kształtem małego kuca, umieszczoną na jego szczycie. Nieopodal stała drewniana konstrukcja, przypominająca wychodek jednak znacznie od niego większa.
Drzwi drewnianej konstrukcji rozchyliły się, zza nich wyszedł zielonkawy moloch, odziany w strój mieszczanina. Był znacznie większy niż wszystkie poprzednie – dorównywał wielkością samicy, jednak pokaźna budowa wskazywała, że mógł ważyć co najmniej 2 razy więcej. Za pasem miał włożony ogromny rzeźniczy tasak, adekwatny do jego wielości. Najprawdopodobniej kończył właśnie przerwę i wracał do porcjowania ludzkiego mięsa.

Gigant zaszarżował z ostrzem na Wiedźmina. Bloki i uniki niewiele dawały, ponieważ potwór cały czas atakował, bez wytchnienia. Nie musiał nawet parować, po prostu atakował. Wiedźmin przygnieciony nawałnicą ciosów próbował wykonać cięcie, jednak każda taka próba powodowała celny cios wroga, krwawo rozcinający zbroję i skórę. Wiedźmin skulił się i po wykonaniu bloku błyskawicznie kopnął przeciwnika w brzuch – to był błąd. Stwór na skutek kopnięcia wyrzucił z siebie pokaźną dawkę toksycznych wymiocin, które zaczęły palić nie tylko skórzane rzemyki zbroi, ale także stalowe kółka kolczugi. Potwór kopnął wiedźmina w ramach rewanżu, jednak chybił. Wiedźmin błyskawicznie ściągnął z pasa na plecach małą kuszę i wystrzelił bełt w stronę potwora. Gromada błyszczących iskier wydobyła się z bełtu wbitego w korpus rozpalając trujące opary wydobywające się z paszczy. Wiedźmin wykorzystał chwilę konsternacji i ciął od lewej sinistrem, odcinając nogę ogra, przyklęknął i koziołkując ciął w wiązadło krzyżowe w drugiej nodze. Potwór zamachnął się tasakiem i rozciął wiedźminowi kurtę pozostawiając paskudną ranę. Wiedźmin jednak nie zważał na nią – był zły.
Ciął olbrzyma od pleców do karku, następnie ciął jeszcze raz od góry odcinając kawałek policzka i ucho. Moloch chwycił wiedźmina w muskularne łapska próbując go rozerwać jak zabawkę. Wiedźmin splótł ręce w znak ignii i wydobył z nich potężną fale ognia. Ogień wleciał prosto do paszczy potwora, wzniecając się od coraz bardziej od rzygowin. Potwór puścił wiedźmina i począł pełznąć w stronę pobliskiego oczka wodnego, aby ugasić palący ogień w jego wnętrzu. Wiedźmin jednak mu nie odpuścił, pobiegł za nim i przeraźliwym cięciem odrąbał głowę stworzeniu. Eliksiry przestawały działać i ból na skutek rozcięć i złamań zaczął się nasilać. Odrąbał głowy wcześniej pokonanym mniejszym stworzeniom – zapewne młodym i wrzucił je do worka, gdzie znajdowały już się głowy ich rodziców.

Przed wyruszeniem po nagrodę zajrzał to chatki, którą monstra zamieszkiwały. Pomyślał, że w spiżarni mogą znajdować się żywi ludzie, których bestie więziły . Nie znalazł jednak nic wartego uwagi oprócz dokumentu zatytułowanego „Akt własności ziemi”.
Z dokumentu wynikało, że stwory zamieszkujące te tereny robiły to w świetle prawa legalnie. Mord na ludziach był obroną konieczną. Wiedźmin zdał sobie sprawę, że przyczynił się do zabicia rozumnych istot, które do tego były niewinne. Pozory mylą, takimi jakie wydają się być, rzeczy są rzadko. Wyruszył czym prędzej w stronę miasta, zażywając po drodze kolejne eliksiry zmniejszające ból. Szedł odebrać nagrodę. Mimo, że nie chciał tych pieniędzy bardzo ich potrzebował. Życia niesłusznie zabitym ogrom, przecież nie mógł zwrócić.

Niebawem o Geralcie z Rivii zaczęło być głośno po tym, jak odczarował Addę, księżniczkę przemienioną w krwiożerczą strzygę. Jednak wiedźmin nigdy nie zapomniał tego, co wydarzyło się przed jego podróżą do Wyzimy. Nie zapomniał, że niegdyś, w Dul’oqu mieszkał wraz z rodziną niesłusznie skazany na śmierć "potwór".

fajna pasta, ale ku*wa to 1000koron to jest cena tak wyje**na w kosmos, ze chyba cie coś pogibło.

@kokosek112: ile to jedna korona w stosunku do orena?

Biedny Shrek [*]

@kokosek112: To nie moja pasta, ale racja, w ch*j duża cena

Jedna korona to około 6,5 orena

o ch*j...