Prawda, której rodzice nie akceptują

Wypowiem się o sytuacji z wypowiedzi mamy przedszkolanki.
Dzieci jedzą tyle, ile ich nauczysz. Każda nowa rzecz to dla nich "tego nie lubię" i to twoim obowiązkiem, jako rodzica jest pokazanie mu, że coś na pewno mu smakuje. Najprościej jest nauczyć dziecko, że może powiedzieć, że czegoś nie lubi dopiero po spróbowaniu tego w tej dokładnie sytuacji.
Takie nawyki potem zostają na całe życie. np. osobiście nie przepadam za burakami, ale jak są do obiadu, to próbuję chociaż trochę, bo może po dwudziestu paru latach mi się odwidzi

To by tłumaczyło czemu wolę sama sobie gotować

Mój znajomy z przedszkola zawsze jadł najwyżej jednego ziemniaczka, podczas gdy dawali nam najświetniejsze dania możliwe.

Niekoniecznie to tak działa. Idealnym przykładem będzie moja siostra- Moi rodzice gotują ZAJEBIŚCIE. Naprawdę. Ale że moja młodsza siostra jest wrednym bombelkiem to co się jej nie da wybrzydza bo tylko na słodko by jadła

Różnie to bywa

No to sobie Piotruś pozamiatałeś.

Okres bycia niejadkiem jest czymś naturalnym u większości dzieci. Umiejętność gotowania rodziców czy jakość produktów nie ma tu żadnego znaczenia. Po prostu, dzieci tak mają. Ja tak miałem, wy też tak mieliście, dzieci Makłowicza też tak pewnie miały.

A ja mam na odwrót właśnie
Zjem wszystko co ugotuje mama ale nie zjem nic co ugotuje ktokolwiek inny z rodziny

Nie rel. Mój tata super gotuję, a ja jako dzieciak nie byłam głodna i dlatego nie jadłam

Zależy, obiady mamy mi bardzo smakują, a kiedyś byłem częściowo niejadkiem.

Nie rel