Niezbyt to przekonywujące

ale przecież tacy ludzie istnieją i bądźmy szczerzy, właśnie tacy są najczęściej przestępcy, raczej rzadko trafi się taki co ukradnie ci hajs dla wyższych wartości (komuniści tylko pięknie gadają), zwykle to egoiści nie liczący się z innymi

A właśnie niekoniecznie. Ludziom się wydaje, że takie coś jest z góry słabe narracyjnie, podczas gdy nic bardziej mylnego - nie dość, że tacy ludzie naprawdę istnieją (czyli jest to realistyczne), to jeszcze na rynku jest właśnie obecnie przesada w drugą stronę. Od jakichś trzydziestu lat jest moda na przedstawianie antagonistów jako "zranionych" czy "z trudną przeszłością", przy czym często są oni właśnie jednocześnie słabo napisani, bo autorom wydaje się, że dobrze zarysowana motywacja antagonisty w przeszłości jest jak magiczny wytrych który wszystko załatwi i nie wkładają dostatecznego wysiłku w resztę aspektów tej postaci.

Czyli tu nie chodzi o to, jaką złoczyńca ma motywację, tylko po prostu o kompleksowość jego postaci, o jakość jej napisania.

literalnie ultron z avengers
''świat jest gupi zniszcze go''

Taaa... Psioczenie na to to już legenda...

A potem story time o tym, że przez to, że rodzice znęcali się nad nim za dziecka uszkodzony został płat mózgu i przez to ma skłonności sadystyczne

Najlepszy antagonista to taki, który po głębszej analizie tak naprawdę nie jest zły. Zuko z Avatara jest świetnym przykładem. Przez cały pierwszy sezon jedyne mówił to ,,hur dur, honor, schwytać avatara". Jednak były oznaki, że to wszystko maska. Bardzo gruba, ale jednak maska. Takim znakiem było podanie ręki tonącemu Zao, mimo iż przed chwilą próbowali się pozabijać. W drugim sezonie przechodzi dużą przemianę. Uznany za zdrajcę musi żyć jak żebrak, aby przeżyć. Uważa, że jako księciu należy mu się szacunek i wygody. Jednak za za namową stryjka zaprzestaje rabunków, zaczyna doceniać proste życie kelnera w herbaciarni Iroha i nawet zaczyna się uśmiechać. Ale prawdziwym punktem przełomowym w jego charakterze była próba uprowadzenia Appy. Wtedy stryj kazał zadać sobie dwa pytania: ,,Kim tak naprawdę jest?" oraz ,,Czego pragnie?" (Swoją drogą był też to moment w którym Iroh definitywnie przestał być śmiesznym staruszkiem i pokazał twarz doświadczonego mędrca) Książę odpowiada oczywiście ,,Schwytania avatara", jednak jego nauczyciel sprowadza go na ziemię i twierdzi, że to nieprawda, że Zuko tak naprawdę jest dzieckiem, które jedynie pragnie aprobaty ojca i otoczenia, a pojmanie Aanga jest jedynie środkiem do spełnienia tego celu. Zuko ostatecznie ulega i po prostu wypuszcza bizona, bo to i tak nigdzie by go nie zaprowadziło. W trzecim sezonie w ogóle się zmienił. Niby ponownie jest pełnoprawnym spadkobiercą tronu i miał tytuł zabójcy avatara, coś w jego życiu było nie tak. Dręczyło go sumienie, ponieważ to nie on tak naprawdę ,,zamordował" Aanga, oraz źle czuł się zdradzając swojego nauczyciela. Ostatecznie jednak Zuko uznaje podbijanie innych narodów za zwyczajnie złe. Dochodzi do wniosku, że uciskanie zwykłych ludzi jakim musiał być przez kilka miesięcy nie jest właściwą drogą. Konkluduje, że to Naród Ognia jest zły, a avatar i jego przyjaciele starają się tylko zatrzymać rozlew krwi. Ale najważniejszym momentem więczoncym jego przemianę było pojednanie ze stryjem, gdzie przyznaje przed nim i przed sobą, że kilkukrotnie pobłądził w życiu, popełniał błędy, krzwydził ludzi i chce to wszystko odpokutować. Ważne było też zrozumienie tego, że ojcowska aprobata, jakiej szukał jest nic nie warta. Że Ozai widzi jedynie kogoś kto może będzie grzał miejsce na królewskim stolcu po jego śmierci. Podczas gdy wszystko co wie o świecie, życiu i jedyną osobą, która okazywała mu uczucia był właśnie Iroh.

Mnie przekonuje

IMO najlepszych antogonistów maja Far Cry'e

Dlatego kocham enderala
Głównymi złymi są boskie istoty które mordują całe cywilizacje bo w ten sposób się rozmnażają.

Jak się dobrze napisze postać to nawet motywy nie mają takiego znaczenia np. Aizen z Bleacha. Jego celem było hur dur bycie silnym hur dur panowanie nad światem. Gościu nawet nie ma opowiedzianej przeszłości, a i tak jest uznawany za jednego z najlepszych złoczyńców ever. Głównie dzięki wylewającej się z niego charyzmie i trash talkingu

Dlatego moim ulubionym antagonistą jest Nox z Wakfu który oprócz świetnych mocy, designu i charakteru miał wspaniały motyw. Otóż popełnił wszystkie zbrodnie by cofnąć się w czasie i uratować swoją rodzinę, a skoro cofnąłby się w czasie to wszystkie jego zbrodnie by nie istniały bo wydarzyłyby się w przyszłości w której jego rodzina zginęła, a sam zadbałby o to by jego rodzina przeżyła i tamta linia czasu się nie wydarzyła. Więc w sumie wszystko robił z świadomością ze to się nie wydarzy normalnie... a to ze Yugo i Grougagolagan spieprzyli sprawę walcząc z nim i sprawiając ze chłop wykorzystał prawie całe Wakfu na walkę z nimi i cofnął się tylko o 20(?) minut, a potem zrozpaczony dosłownie zniknął z egzystencji to nie jego wina.

Wciąż lepszy motyw niż ,,Łee córka mi umarła, to teraz zniszczę świat"
Super stary, a co dalej? Córa ci ożyje? Zrób to co Kochanowski i sławę na tym trzep a nie się w podbój świata bawisz

Jeżeli później wyjaśnione jest dokładnie czemu sprawianie ludziom przykrości go uszczęśliwia to dla mnie jest to nawet okej motywacja. Jednak jeżeli nic takiego nie ma, to trochę średnio

żeby chociaż miał backstory, albo żeby chociaż jego pogląd na świat był wyjaśniony że dlaczego według niego to jest dobre mimo że jest czystym złem, "będę robić źle bo tak" to ch*j a nie motywacja