Życie przestało być takie kolorowe

@Kaspar: Też tak miałem kiedy byłem bodaj ośmiolatkiem.

@CupOfWater: pamiętam że szedłem sobie do piaskownicy przy bloku i nagle miałem takie "ej, ja istnieję, mam wolną wolę. Fajnie" Nic więcej nie pamiętam

@CupOfWater: Moje pierwsze wspomnienie jest gdy jechałem z mamą autem do przedszkola, totalnie nie ogarniałem co się dzieję, nagle zacząłem rozumieć i pamiętać rzeczy, dowiedziałem się jak się nazywam, że muszę chodzić od jakiegoś czasu do miejsca zwanego przedszkolem i że są tam inne dzieci, które niby znam od 0,5 roku choć pierwszy raz je na oczy widziałem. To było straszne, życie zaczęło się nagle w biegu, tutorial do Polski wszedł mocno.

@CupOfWater: To tak zwana faza lustra Lacana. Dziecko ludzkie rozwija się wolniej niż małpa do czasu, gdy zobaczy się w lustrze i uświadomi sobie swoją podmiotowość, formę, miejsce we wszechświecie

Ja pamiętam, jak mama wiozła mnie w spacerówce koło piaskownicy. Do dziś mogę wskazać dokładne miejsce. Nie umiałem jeszcze za bardzo gadać, ale cieszyłem się, bo padał deszcz, a moja mama nałożyla folie przeciwdeszczową i czułem ten komfort, że inni mokną, a ja nie

... widać od początku byłem samolubny

@IkarAviator: @Darwidx: Osobiście jest mi trochę przykro, że ludzie mają takie wspomnienia podczas podczas gdy sam mało co pamiętam ze swojego dziećiństwa a jedyne wspomnienie z przedszkola to jak tańczyliśmy wokół stołu za rączki i j....ąłem się o róg i bolało .Pamiętam też widok paskudnej huśtawki na zewnątrz i jak płakałem w aucie i nie chciałem tam więcej chodzić.

@CupOfWater: Moje uświadomienie sobie swojego istnienia wyglądało tak że na śniadanie codziennie jadłem kleik i pewnego dnia po obudzeniu się zapytałem się mojej mamy czemu codziennie jadłem kleik w tamtym momencie wyrwałem się ze śniadaniowego matrixa i jadłem to na co miałem ochotę. Wsm trochę szkoda bo ten kleik był przepyszny i nigdy więcej nie zjadłem czegoś o podobnym smaku

@PiesAndaluzyjski: Z przedszkola mógłbym napisać kilka odcinków serialu. Głównie o zimnej wojnie chłopców z dziewczynkami (Kącik małego mechanika lepszy niż kącik Barbie), ostracyzmie, na jaki skazaliśmy chłopca, który wymieniał się karteczkami winx z dziewczynami (i tak ciągle z nimi siedział), o budowaniu podwozia samochodów z tego, co miało być pudełkiem na śrubki (potem dwóch pchało pojazd, a jeden na nim jechał), przetaczaniu granicy dywanu, szoku pochorobowym, cukierku za buraczki, legendarnej czarnej kropce na czole, czasu leżakowania, pianinie pani Arlety, dniu piosenek, dniu pluszaka, heyah na zajęciach z farbkami, nadgorliwym dyżurnym i tragedii lampy w domku dla lalek. Ogólnie trochę tego było

@mafiax2006: Ja jakoś w podstawówce wpadłem w limbo jedzenia co rano kanapek z dżemem. Były smaczne, ale dawno soę przejadły i wciskałem je w siebie, bo mój mózg zablokował w ogóle myśl, że możnaby jeść na śniadanie cokolwiek innego przed szkołą. W końcu się jakoś z tego otrząsnąłem i zapytałem mamy, czy mogę cos innego. Ona zdziwiona, że przecież lubię kanapki z dżemem, a ja tal "No... uświadomiłem sobie, że nie... przynajmniej nie tak dzień w dzień od lat"